เที่ยวกัน 3 คน

กลุ่มเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่ม  เป็นเพื่อนที่รักกันมาก  จะไปไหนมาไหน ก็ชวนกันตลอด  แต่มีวันหนึ่ง กลุ่มพวกเพื่อนผมชวนกันไปเที่ยวสวนสนุก DREAM WORLD ชวนกันก่อนหน้าที่จะไป 3-4 วันแล้วว  ต่างกัน ต่างก็บอกว่าว่าง จะไปทุกคน  แต่พอถึงวัน  ได้ไปแค่สามคน  กลุ่มเพื่อนที่โทรมาบอกว่าไม่ว่างที่หลัง   แต่ก็ไม่เป็นไร  ถึงจะไปไม่ครบ  แต่ก็สนุก   ในการเที่ยวครั้งนี้  มันทำให้เรารักกันมากขึ้น    และรู้คำว่าเพื่อนมันสำคัญจริงๆ   เพื่อนที่ทำให้เรายิ้มได้   เพื่อนคือให้เราเต็มที่ ที่สุดแล้ว  ( เพื่อนสนิท )

ชิวิตมีแต่บอล

เป็นเด็กก็ชอบเตะฟุตบอล  โตขึ้นมาก็เตะฟุตบอล
ตอนประถม เป็นนักกฬาของโรงเรียน
ตอนมัธยมต้น ก็เป็นนักกีฬาของโรงเรียน
พอหลังจากจบมัธยมต้น  ผมก็ไปเรียน เทคนิค หลังจากนั้น  เหมือนผมจะเริ่มห่างหายจากการเล่นฟุตบอลมานานเลย  เพราะเรียนที่เทคนิค ไม่ค่อยสนับสนุนด้านทางกีฬา  เพราะเทคนิคเป็นโรงเรียนสอนช่าง พวกนี้  จะมีแข่งขันเด่นๆ คือ การแข่งขันช่างต่างๆ นาๆ  เรื่องการกีฬาไม่ค่อยเท่าไร  ตัวผมก็เริ่มห่างจากฟุตบอลมาซักพัก  ก็มีคนมาถามว่า  (ช่วยไปเตะบอลให้ทีมผมหน่อยครับ  ทีมของเราต้องการคุณอยู่นะ  ทีมผมเคยเห็นความสามารถคุณล่ะ  ซึ่งพี่คนนึงเป็นคนพูด)  ผมก็ตกลงไปเตะให้กับทีมเขาครับ ในช่วงที่ผมเรียนอยู่ เทคนิค ตอนปี 3  ผมก็เตะไปเรื่องๆ ให้กับทีมนั้น  ถ้วยที่ผมเตะนั้น เป็นถ้วยพระราชวังจาก สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี   ซึ่งทีมที่ผมเล่นนี้ เขาก็ส่งทีมเตะชิงถ้วยทุกปี  มีปีหนึ่ง ที่เข้าถึงรอบชิงชนะเริศ  แต่ก็น่าเสียดาย  ได้แค่ที่ 2 ไม่ชนะทีมฝั่งตรงข้าม
หลังจากนั้นมา  ผมก็เล่นของผม เตะบอลอยู่บ้าน เตะกับเพื่อนสนามเช่าบ้าง ไปซ้อมกันเล่นๆ  ผมเป็นคนที่ชอบเตะบอลมาก  ถ้าขาดเตะสักวันนี้ รู้สึกยังไงไม่รู้  หดหู่  เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง  หลังจากนั้นผมก้เรียนจบที่เทคนิค  ผมก็มาเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัย   (มหาวิทยาลับมหาสารคาม)  ผมก็เริ่มห่างหายจากฟุตบอลไปเลย  เพราะผมมาเรียนอยู่ที่มหาลัยนี้  ไม่มีเพื่อนเตะบอลเป็นเลย  

ชีวิตในวัยเด็กที่ผ่านมา

ช่วงเวลาที่ผมเป็นเด็ก ผมชอบกีฬาฟุตบอลมากครับ  เพราะพ่อผมสอนให้เตะ หัดให้เล่นฟุตบอลทุกวัน  จนผมมีความสามารถในเรื่องนี้  ในช่วงตอนประถม  ผมก็เป็นนักกีฬาของโรงเรียนวัดชัยมงคลปราสาทวิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนของผม  ผมพาทีมฟุตบอลของโรงเรียนได้ที่ 1 ด้วย ซึ่งเป็นความภาคภูมใจของผมมาก ผมเล่นตำแหน่งศูนย์หน้า (กลองหน้า) นั้นเอง  ผมจำได้เลยว่า  ผมยิงไป 3 ลูกคนเดียว  วันนั้นทีมผมชนะไป 3-1 ครับ   พอนัดชิงชนะเลิศ  ครึ่งแรกผมทำประตูไม่ได้ โค๊ชบอกผมและเร่งกระชับผมให้ทำประตูให้ได้  เพราะนัดแรกทำไมยิงได้  นัดชิงทำไมถึงจะยิงไม่ได้ และในที่สุด นัดชิงชนะเลิศ ผมก็ทำได้แค่ประตูเดียวเองครับ  ผมดีใจที่รุ่นผมได้รางวัลที่ 1 เยอะมาก  ไม่ว่าจะเป็น ฟุตบอล วอลเล่บอล ตะกร้อ ฯ  เพราะปีก่อนพวกรุ่นพี่  ตกรอบหมดเลยครับ   แล้วพอหลังจากนั้น  ผมก็เรียนจบช่วงชั้นประถม  ผมก็เรียนชั้นมัธยม  ในการเรียนมัธยมของผม  ผมก็เป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วย  ก็เล่นกีใาไป  เตะบอลไป  ช่วงมีการแข่งขันกีฬาฟุตบอล  ทีมของโรงเรียนผมก็พากันซ้อมอย่างดี (โรงเรียนลำปลายมาศ) จ.บุรีรัมย์  ถึงเวลาแข่ง ทีมพวกผมก็ลงเล่นแข่งขัน ก็ชนะไปทุกทีม  พอมาเจอทีมสุดท้าย  ซึ่งจะเป็นนัดชี้ชะตาขาดแล้ว  เพราะทีมใครชนะ จะเป็นตัวแทนของอำเภอ เข้าไปแข่งขันในระดับจังหวัด  สุดท้ายนั้น ทีมพวกผมก็แพ้ 1-0 ทีมตรงข้าม ได้ลูกฟรีคลิก 2 จังหว่ะ  ซึ่งเป็นระยะไกล้ทีเดียว จึงเป็นประตูชัยของทีมฝั่งตรงข้ามไป  แต่ก็ไม่เป็นไรทีมแพ้  แต่ก็ยังดี ทีมฝั่งตรงข้าม มาขอยืมตัวไปเตะด้วย  หลังจากนั้น ผมก็ไปเล่นให้กับทีมที่ยืมตัวผม  ผมก็เล่นอย่างเต็มที่ ก็เตะจนถึงนัดชิงล่ะครับ  ถ้าชนะจะเป็นตัวแทนของจังหวัด ไปแข่งในระดับภาคต่อ  แต่สุดท้าย ทีมผมก็แพ้  แพ้โดยการที่น่าตลกมาก  ประตูฝั่งผม มัวแต่มองสาว จนลืมมองดูลูกบอลครับ